Haz meyveleri ile döşenmiş yalancı bir cennet kurulurdu gece olunca şehrin sokaklarında. Bu cennete kanmayanlarımız dimdik ayakta dururdu... Ama görürdük ki, "dimdik durmak" bize öğretilenin aksine güzel değildi. Çünkü dik durmaktan zamanla yıpranır, çatlar, yalnızlaşır ve kederlenirlerdi. Dik durmak, yalnızlık, mutsuzluk ve acı demekti.
Oysa biz, bütün prensipleri geride bırakarak haz caddelerine daldık. Yüzlerimizi zaman zaman güldüren, bize mutluluk veren bu sokaklar, tenimizin maskelediği ruhlarımızı eritirdi. Oysa çoğumuzun haberi yoktu eriyen ruhlarımızdan.
Ben farkındaydım... Bilirdim hazdan müteşekkil sokakların yüzümüzün altında, görünmeyen ruhumu erittiğini.
Oysa çemberin dışında kalamazdın, çözüm değildi bu.
Şehrin ışıkları yandığında, şehir biraz daha büyümüş olurdu. Gece, ağaçlar, evler, büstler, yollar ışık salkımlarıyla daha fazla gülerdi. Unuturduk yitip giden ruhumuzu, gülümseyen suratlarla sahte arkadaşlıklar kurar, mutlu olurduk.
Bazılarımızı, annelerimiz sabah namazına kaldırırken, bazılarımızı annelerimiz başıboş bıraktı. Yapayalnız.
Bu büyük şehirde, yalnızlık acıydı. Kendisiyle baş başa kalırdı insan ki, Allah muhafaza bu zamanlarda bu zamanlarda kendisiyle konuşurdu.
Annelerimizin korudukları ise, daha büyük ızdırap çekerdi. Çünkü onlar aslında evlatlarını değil, kendilerini korurdu. Bir tane daha yaratırlardı kendilerinden. Böylelikle hiç değişmeden yaşamını devam ettirdi insan soyu...
Bizim aramızdan koruma altın alınıp da dimdik ayakta duranlar, bir müddet sonra öldüler. Çünkü anneleri gibi yediler, onlar gibi evlendiler, onlar gibi yaşadılar, onlar gibi davrandılar ve kendilerini yok ettiler.
Özgürlükle, yaşam arasında seçim yapmak zorundaydık. Özgürlüğün bedeli yalnızlık, yaşamın bedeli ise hiçlikti.
Ben özgürlüğü ve yalnızlığı seçtim, ışık salkımlarından müteşekkil yalancı cennet, şehir sokaklarına daldım. Gülümseyen yüzümün altında, biliyorum, eriyen bir ruh taşıyorum. Ben büyüdükçe, küçülüyor ruhum...
Tweetle
0 yorum var:
Yorum Gönder