Sanırım artık yaşlanmaya başladım. Kendimi daha iyi tanıyorum. Önceden, ne zaman aynı resim gözümün önüne gelse, aşık olduğumu sanırdım. Çocuktum... Yine bir yaz günü, gün batımına doğru aynı resim onu şekillendirebileceğim bir kadın olmadığını farkettim. Birisi olmalıydı. Bir vücuda bürünmeliydi, bu soyut resim. Bir rengi olmalıydı... Şarkılar, bu hüzünlü şarkılar, birisi için söylenmeliydi... İçinde aşk olan, ayrılık olan, gurur olan, hüzün olan tüm o şarkılar boşluğa mı gidecekti? Gitmedim ve ben gelen ilk yabancı kıza aşık oldum. Ve sonra her yaz, aynı zamanlarda tekrarlandı bu aşk...
O gün aşkın benim içimde olduğu gerçeğiyle yüzleşebilecek olgunlukta değildim. Hissediyordum ama kendime bile itiraf edemiyordum. Ve her seferinde bir vücuda indirgedim onu. Bugün, bu sahneyi görünce hissediyorum ki, aşk aslında benim ruhumun gitmek istediği yerden, bulmak istediği şeyden başka birşey değil. Ve bizler, onu fani insanlarda bulabileceğimizi sanarak yaşıyoruz. Aslında hiç birimiz o duygunun karşılığı değiliz.
Tweetle
0 yorum var:
Yorum Gönder